Σάββατο 7 Απριλίου 2012


Αναλώνομαι σε επιφανειακες σχέσεις,τσιχλόφουσκες και δυνατή μουσική.Ετσι περνάει η ζωή.
Όταν μένω μόνη σκάβω κάτω απ'τις μπογές και η αλήθεια κρύβεται.Αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχει.
Κάποιος εαυτός που να περιμένει να τον βρω,όπως λένε οι ρομαντικοί τύποι.Και αν δεν υπάρχει?Τότε φοράς μια μάσκα.
Γέλια χαζομάρες και ανέμελο νιάτο.Πολύ θα σου άρεσε.
"Μείνε ο εαυτός σου" μου έχουν πει.Ποιός απ'όλους?Απ'όλα τα αυτοδημιούργητα απεικάσματα.Ποιό μου ταιριάζει πιο πολύ, αλήθεια?
Μόλις γύρισα από μία βόλτα με όμορφες προοπτικές που έμειναν προοπτικές.Νιώθω τόσο χάλια.Μια αηδία για τον εαυτό μου./Για ποιόν?/ Για το θέατρο,όχι μόνο απ'τη μεριά μου.Νιώθω οτι ημι-ζω(αν θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια λέξη).Μια σκιά που θα περιφέρεται μέχρι το τέλος.Περιμένοντας μια φορά και έναν καιρό,να ανακαλύψει κάποιο σωτήριο μυστικό.
Και αυτούς που τα φυλάνε.Δεν μπορώ να τους πλησιάσω τους πραγματικούς ανθρώπους.Αυτών που τα λόγια τρυπάνε τη καρδιά,γιατί εγώ δεν είμαι πραγματική
Και είμαι μόνη μου.Και ζώ δυνιτικά.
Αλλά,χα,με ζηλεύουν.Και αυτό μου το λένε.Θα ήθελαν να είναι εγώ.Γιατι έχω όλα τα καλά.Εξυπνάδα και ομορφιά και φίλους και..
Αλήθεια?Τι ευτυχία?!Τα κατάφερα λοιπον.Συγχαρητήρια.

Αυτή η απόκλυση του μέσα και του έξω παρουσιάζει πάντως ιδιάιτερο ενδιαφέρον.Οταν δεν με περικυκλώνουν οι νυχτερίδες την εντοπίζω και σε άλλους(και σε εσένα Κ).Θα μπορούσα να γελάσω(?).Θα ήθελα.
Όμως φοβάμαι πως δεν θα αντέξω την ομορφιά.

Θα βγώ το βράδυ,θα κάτσω στο παγκάκι και θα περιμένω να με πάρει ο αέρας.έλα κι εσύ αν θες/