Αναλώνομαι σε επιφανειακες σχέσεις,τσιχλόφουσκες και δυνατή μουσική.Ετσι περνάει η ζωή.
Όταν μένω μόνη σκάβω κάτω απ'τις μπογές και η αλήθεια κρύβεται.Αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχει.
Κάποιος εαυτός που να περιμένει να τον βρω,όπως λένε οι ρομαντικοί τύποι.Και αν δεν υπάρχει?Τότε φοράς μια μάσκα.
Γέλια χαζομάρες και ανέμελο νιάτο.Πολύ θα σου άρεσε.
"Μείνε ο εαυτός σου" μου έχουν πει.Ποιός απ'όλους?Απ'όλα τα αυτοδημιούργητα απεικάσματα.Ποιό μου ταιριάζει πιο πολύ, αλήθεια?
Μόλις γύρισα από μία βόλτα με όμορφες προοπτικές που έμειναν προοπτικές.Νιώθω τόσο χάλια.Μια αηδία για τον εαυτό μου./Για ποιόν?/ Για το θέατρο,όχι μόνο απ'τη μεριά μου.Νιώθω οτι ημι-ζω(αν θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια λέξη).Μια σκιά που θα περιφέρεται μέχρι το τέλος.Περιμένοντας μια φορά και έναν καιρό,να ανακαλύψει κάποιο σωτήριο μυστικό.
Και αυτούς που τα φυλάνε.Δεν μπορώ να τους πλησιάσω τους πραγματικούς ανθρώπους.Αυτών που τα λόγια τρυπάνε τη καρδιά,γιατί εγώ δεν είμαι πραγματική
Και είμαι μόνη μου.Και ζώ δυνιτικά.
Αλλά,χα,με ζηλεύουν.Και αυτό μου το λένε.Θα ήθελαν να είναι εγώ.Γιατι έχω όλα τα καλά.Εξυπνάδα και ομορφιά και φίλους και..
Αλήθεια?Τι ευτυχία?!Τα κατάφερα λοιπον.Συγχαρητήρια.

Αυτή η απόκλυση του μέσα και του έξω παρουσιάζει πάντως ιδιάιτερο ενδιαφέρον.Οταν δεν με περικυκλώνουν οι νυχτερίδες την εντοπίζω και σε άλλους(και σε εσένα Κ).Θα μπορούσα να γελάσω(?).Θα ήθελα.
Όμως φοβάμαι πως δεν θα αντέξω την ομορφιά.

Θα βγώ το βράδυ,θα κάτσω στο παγκάκι και θα περιμένω να με πάρει ο αέρας.έλα κι εσύ αν θες/

Κοτόπουλο με δαμάσκηνα

Εiχα μήνες να δω τόσο όμορφη ταινiα.

Μικρες ευτυχίες

Η σοκολάτα
οι κατηφόρες με το ποδήλατο
η πανσέληνος
οι μπουρμπουλήθρες
τα χριστουγεννιατικα φωτάκια
η μυρωδιά της βενζύνης
ο ουρανός με ενδιαφέρον σύννεφα
τα καλειδοσκόπια
τα πράσινα μήλα
Τα έντονα κραγιόν
τα μικρά σινεμά
τα δυνατά γέλια
τα αυτοκίνητα που περνούν με τη μουσική στη διαπασόν[εκτός αν είναι σκυλάδικα]
οι αμπελοφιλοσοφίες
οι βόλτες χωρίς σκοπό
τα δώρα με περιτύλιγμα
τα βιβλία που μυρίζουν
τα καταστρώματα
τα χαμόγελα [τα αληθηνά και όχι αυτά που λένε χάρι σου κάνω]
η θέα από ψηλά

Το προφιλ

Τι;
Εμ...δεν θυμαμαι..

Είμαι μία ασυναρτησία.
Δεν έχω νόημα.

Στον ελεύθερο μου χρόνο πηδάω από ταράτσες
Και βουλιάζω σε ουρανούς.
Καταπίνω χάπια φλόγες σοκολάτες και ψέματα.
Κυνηγάω κάτι απροσδιόριστο.

Στόχος της ζωής μου είναι η θολούρα ετσι ώστε να μην παίρνω πρέφα οτιδήποτε μπορει να βαρύνει τα ματια μου.

Ανώρυμη.
Αυτό με θεωρούν επειδή χασκογελάω μεθυσμένη
και ύστερα κουλουριάζωμαι και κλαίω τρέμοντας
και επειτα γελάω
γελάω
και γελααάω

Μια μάγισσα μου είπε ότι αν θυμηθώ πού έκρυψα το βαρύ σεντούκι με τα ματωμένα μυστικά και το βγάλω στο φώς θα καταλάβω.
Δύσκολο πράγμα οι αποφάσεις και οι ανασκαφες.

Προς το παρόν προτιμώ να χορεύω τσαλαβουτώντας στο χάος.
Προς το παρόν είμαι μία ανώρυμη ασυναρτησία.

-Πού πάτε;

-Πουθενά.
Έχουμε κάτσει εδώ και αγναντεύουμε τη θέα.Θέλουμε να χαθούμε.Να γiνουμε με κάποιο τρόπο μέρος της.
Κουραστήκαμε να λαχανιάζουμε πίσω από πόθους,ελπίδες και γιατί.
Χαμογελάσαμε,υποκλιθήκαμε και είπαμε «παραιτούμε».

-Και δεν φοβάστε;

-Ναι.Αυτό το βάρος,ο φόβος,η αγωνία....Γι'αυτό κάτσαμε εδώ..

-Θέλω να πω,δεν φοβάστε πως θα το μετανιωσετε...για όλον αυτόν τον χαμένο χρόνο.

-Δεν είναι χαμένος.Γιατί;Μια ζωή πρέπει κυνηγάμε κάτι;

-Όχι.Αν δεν έχεις κάτι που θες να κυνηγήσεις.Δεν έχεις;

-Δεν ξέρω...
Δεν θέλω να έχω...
Θέλωα μόνο να χαθώ.